مردم وقتي که خوشبختي رو تجربه ميکنند، به دو دسته تقسيم ميشند:

دسته اول اينو بيشتر از خوشبختي مي بينند. بيشتر از يه اتفاق. اونا اينو به عنوان يه نشونه ميدونند؛ که يه نفر اون بالا هست که مراقب اونهاست.

دسته دوم اينو به عنوان يه شانس خالص مي بينند. يه موقعيت شاد. براي اونها موقعيت 50-50 نيست. هم ميتونه خوب باشه هم بد. ولي عميق.
اونها احساس ميکنند که هرچي که اتفاق ميافته با کوشش و ابتکار خودشونه. و اين باعث ترسيدن اونها ميشه.

ولي خيلي از آدمها تو دسته اول هستند که به عنوان يه معجزه بهش نگاه ميکنند و عميقا احساس ميکنند که هر چي که اتفاق ميافته ، يه نفر هست که کمکشون کنه و اين به اونها اميدواري ميده.

تو چه جور آدمي هستي؟ تو از اون دسته هستي که نشونه يا معجزه ايي ميبيني؟ يا اينکه فکر ميکني مردم فقط خوشبخت ميشن؟ يا اينطور به سوال نگاه ميکني که آيا امکانش هست که هيچي اتفاقي يا تصادفي نباشه؟