عصر يكي از روزهاي بهار و دعوت دوستي بسيار عزيز
خانه اي در يكي از دلنشين ترين محله هاي تهران و ميزباني به راستي نازنين.

منزلي جمع و جور كه با سليقه اي وصف ناپذير تزيين شده. وسايلي كه خود گواه بر روح بزرگ صاحبش ميباشد. پرده هايي ازكتان ضخيم و كرم رنگ ، كاناپه هايي از همان رنگ ، مبلماني فلزي و اتاق خوابي جنوبي ولي تاريك كه خود حكايت از روح درد كشيده ميزبان دارد. روحي كه ناخودآگاه در گريز از روشنايي است و آرامشي در تاريكي ميجويد.

ديواري تماما آينه كه گويي هر روز در آن انعكاس گذر حال را در خود ميبيند.
راديويي مبله و چوبي با شمع هاي بسيار بر روي آن و تابلويي كه نشاني از "خانه دوست" بر آن نمايان است. زير سيگاري هم هست و جامي سبز رنگ پر از شراب كه تا چند ماه پيش يكي از اصلي ترين دالانهاي گذر از خويشتن اش بود ولي اينك محبتش را بي دريغ يه دوستان اربابش تقديم ميكند. عكسهايي از گذشته اي تلخ و شيرين كه به يخچال نصبند . گذشته اي كه شايد دلچسب نبوده ولي جرات فراموش كردنش را نيز ندارد؛ گذشته اي كه شايد در دل تاريكي اتاق خوابش گاهي قطره اشكي نيز برايش بريزد.

استريو ي پخشي كه بر روي زمين است و در بدو ورود تصنيفي از سراج را پخش ميكند.
با كاستهايي از "سراج" و "ويدني هوستون" كه بروي باندها چيده شده اند؛ كه من به غايت هر دو را در يك حرفه و دو مسلك به يك اندازه ميدانم. و سي دي هايي از جديدترين دي- جي هاي دنيا كه بروي زمين قرار گرفته است؛ من اين را نشانه اي از مرتبه فكري او ميدانم.
هر چند كه مي خواهد خود را در گريز از اين تورِ تنيده شده ي ايام به دور خويش نشان دهد ولي باز اين تصوير پشت جلد "ويدني" است كه در تو زمزمه and I will always love you را زنده ميكند.

چشمهايي كه در آن براحتي ميتوان رد پاي تنهايي را ديد و خنده هايي كه باور اين موضوع را راحت تر ميكند. مدتهاست كه خنده يك انسان تنها را مي شناسم. لبخندي دلنشين كه در هنگام خواندن فال حافظ مهر تاييدي بر ابيات است. صدايي بسيار زيبا ولي خسته كه با تاثير از طبع و ذات بلندش بسيار بالا است.

مخلص كلام اينكه؛ اين زن هيچ براي خود كم نذاشته ، كه اين روزگار و سرنوشت است كه بر او جفا نموده. اين بود نگاهي كوتاه به زندگي يكي از الهه هاي صبرِ عصر ما و من براي او زمزمه ميكنم كه :

تحمل كن عزيز دل شكسته
تحمل كن به پاي شمع خاموش

تحمل كن كنار گريه ي من
به پاد دل خوشي هاي فراموش